Sara Akrami & Saeed Ghasseminejad: The Ayatollah’s billions

 

Iran’s continuing progress toward a nuclear bomb should have made it clear to the West that the current sanctions regime simply isn’t going to cut it. When it comes to the nuclear program there are two important decision makers: the Iranian Revolutionary Guard Corps (IRGC) and Ayatollah Ali Khamenei, Iran’s Supreme Leader. While there has been some progress in targeting the IRGC with sanctions, Khamenei himself has yet to received much attention from the international community.
He certainly warrants such attention. Ayatollah Ali Khamenei controls an substantial portion of the Iranian economy through his various holdings and foundations. The most notable foundations directly controlled by him are Imam Khomeini Foundation, Mostazafan Foundation, Abdolazim Shrine, and Astan Qods. The heads of these foundations are directly appointed by the Supreme Leader and therefore, they do not pay tax, and they cannot be audited by the parliament or by the judiciary system. They operate as personal properties of Khamenei, outside the normal structure of the Iranian state.
An examination of Imam Khomeini Foundation provides insight into the vast size and wealth of the Supreme Leader’s financial empire. Based on a statement by one of its officials, in September 2008, the Foundation owned about $45-billion in real estate assets. Imam Khomeini Foundation owns 36 firms in the Tehran stock exchange, through only one of its many holdings. It also owns the Iran Telecommunication Company, in partnership with the IRGC ,which is itself worth billions of dollars. This foundation is active in many profitable sectors of Iran’s economy, such as telecommunication, oil, gas, food and mining. It also does business outside the country. Last summer, for example, the Tadbir Development Company, which is owned by the Imam Khomeini Foundation, tried to buy French refinery La Petite Couronne.

Related

• George Jonas: Taking Iran at its (nuclear) word
• ‘You are holding a gun against Iran saying, “Talks or you’ll fire’”: Khamenei claims Islamic Republic just wants a little respect
• Iran says Ayatollah’s fatwa against nuclear weapons should be enough to end debate as UN attempts to start another probe

The other foundations mentioned above are also wealthy, powerful, and influential and have vast economic interests both inside and outside Iran. Mostazafan Foundation was famous for its dominant role in Iran’s economy until a decade ago. While not quite as powerful today, it still has enormous wealth and plays an important role in Iran’s economy. Astan Qods owns almost the entire northeastern part of Iran. Abdolazim shrine, located near Tehran, is controlled by Iran’s former Minister of Intelligence, Mohammad ReyShahri. It has concentrated its economic activities in the Rey Group, which is run by a group of former high-rank intelligence officials and has interests in several industries, such as oil, gas, construction, food, and agriculture. As a matter of fact, the Rey Group is the official dealership of BMW in Iran, which makes Iran’s Supreme Leader, Iran’s supreme fine German automobile dealer, as well.

Targeting Khamenei’s financial empire will diminish his political power

It has taken Khamenei decades to accumulate this wealth and position himself and his holdings at the heart of Iran’s commercial life. Now that the fortune has been amassed, he uses the money to buy loyalty both inside and outside of Iran. Targeting his financial empire will diminish his political power. Therefore, including his companies and their managers on the sanction list will put a tremendous pressure on him.
Recently, Canada took a significant step by closing the Iranian Embassy and including the Qods Force, the external branch of the Iranian Revolutionary Guard Corps, to its terrorist list. Although economic sanctions have put pressure on Iran’s economy and therefore its political leaders, the international community, especially Western powers, should recognize that Iran’s Supreme Leader is the key decision maker in the country’s affairs and in its nuclear program. If the West truly wants to add some bite to its sanctions program before Iran builds its first nuclear bomb, directly targeting the Supreme Leader’s commercial holdings is a good next step.
National Post
Sara Akrami is a political science student at York University in Toronto. Saeed Ghasseminejad is a finance PhD candidate at the City University of New York. Both were born in Iran

Sara Akrami & Saeed Ghasseminejad, National Post .

پوریا فرازمند، وبلاگ نویس و فعال سایبری، روز یکشنبه ۱۸ فروردین ماه در کرمانشاه بازداشت شد

ما را در انتشار اين خبر ياري كنيد ، مبادا كه ستاري ديگر از ميان ما برود .

                                                    

پوریا فرازمند، وبلاگ نویس و فعال سایبری، روز یکشنبه ۱۸ فروردین ماه در کرمانشاه بازداشت شد.

به گزارش کمیته گزارشگران حقوق بشر این دانش آموخته دانشگاه کرمانشاه، روز یکشنبه هفته گذشته، در حالیکه جهت برخی امور مربوط به فارغ التحصیلی خود به دانشگاه مراجعه کرده بود، متوجه احضار خود توسط حراست دانشگاه می شود، که هنگام خروج از درب دانشگاه، توسط چند تن از ماموران لباس شخصی مجهز به بیسیم و سلاح کمری متوقف و بازداشت می شود.
دانشجویان و شاهدان عینی نیز گزارش داده اند که هنگام دستگیری آقای فرازمند، ماموران برخوردی خشونت بار داشته و وی را مورد ضرب و شتم و هتاکی قرار دادند.
همچنین «م. سیدی»، یکی از مامورین حراست دانشگاه نیز، پس از ربایش و دستگیری فرازمند، به مقابل درب دانشگاه آمده و ضمن اهانت به دانشجویانی که در آن محل تجمع کرده بودند، وبلاگ نویس بازداشتی را "جاسوس"، "تجزیه طلب" و "مرتبط با کشورهای بیگانه" ذکر کرد.

گفتنی است، پوریا فرازمند، نویسنده وبلاگ «آزادی برای همگان»، و همچنین عضو هیئت تحریریه نشریه دانشجویی توقیف شده «مُشت» بود و بنا به اظهارات دانشجویان و برخی شاهدان، هیچگونه مطلبی در خصوص "تجزیه طلبی" یا "همکاری با بیگانگان" در وبلاگ یا نوشته ها و اظهاراتش نبوده است و تنها به انتقادات سیاسی می پرداخت.

هنوز از محل نگهداری و وضعیت این وبلاگ نویس بازداشتی خبری منتشر نشده است.
طی ماههای اخیر، تعدادی از وبلاگ نویسان، فعالان سایبری و منتقدین فعال در شبکه های اجتماعی، در شهرهای مختلف استان تهران، البرز، فارس، کردستان، خراسان رضوی و اصفهان بازداشت شده اند.

Committee of Human Rights Reporters – According to received reports, student, blogger and cyber activist Pouria Farazmand was detained in Kermanshah on April 7th.

According to CHRR, last Sunday when the student from Kermanshah province went to his university to follow up on matters regarding his graduation, he was handed a summons by the university security. As Farazmand was exiting the university, plain clothed officials who were equipped with walkie-talkies and pistols accosted and detained the student.

Students who witnessed the clash reported that the officials engaged in a brutal confrontation with Pouria Farazmand, beating him up and insulting him as they detained him.

After Pouria Farazmand was violently taken away, one of the security officials, M. Seyedi, appeared in front of the university’s gate and hurled insults while threatening the group of students who had converged at the scene. He lashed denigrating remarks and called the detained student and blogger a “spy” who is associated with “foreign entities.”

Pouria Farazmand is the writer for the blog Azadi Baraye Hamegan (freedom for all) and served on the editorial board of Mosht (fist), a banned student newspaper. Witness students said Farazmand never wrote anything pointing to foreign associations and that he only wrote about internal politics in Iran.

There is still no news of the whereabouts or condition of the student blogger.

During the past months an increasing number of bloggers, Internet activists and citizens taking part in social networks critical of the ruling regime have been arrested in various provinces in the country including Tehran, Alborz, Fars, Kurdistan and Razavi Khorasan.

http://www.chrr.biz/spip.php?article20618

بازخوانی یک رنجنامه- تجاوز حسین طائب و پاسداران به بهاره

بازخوانی یک رنجنامه؛ تجاوز حسین طائب و پاسداران به بهاره


                     

در آستانه انتصابات پیشِ رو و برپایی سیرک انتخاباتی حکومت، شاید بد نباشد نگاهی
داشته باشیم به نتایج انتصابات سال ۸۸، نگاهی به جنایات حکومت و درد‌ها و رنجهای فراوانی که بر این مردم روا داشته شد. بازخوانی درد‌ها بسیار عذاب آور و سخت است اما باید یادآوری کرد به مبلغان سیرک حکومت که شرف داشته باشند، که خیانت نکنند به کسانی که زندگیشان تباه شد پس از رویدادهای چهار سال پیش، که از خون کشته‌ها به راحتی عبور نکنند.
بهاره مقامی، خانم معلمی که در جریان اعتراضات در مقابل مسجد قبا دستگیر شد و توسط حسین طائب و جمعی از پاسداران مورد تجاوز قرار گرفت. پس از افشاگری‌ها وبلاگ شخصی وی توسط ارتش سایبری هک شد. نگاهی بیاندازیم به زجرنامهٔ دردآور خانم معلم:
بیست و هشت ساله‌ام، نامم بهاره مقامی است و دیگر هیچ چیزی برایم باقی نمانده که بخواهم به امید آن نامم را پنهان کنم. همه آنهایی که روزی برایم مهم بودند را از دست داده‌ام، اقوام و دوستان، آشنا و همسایه، همکار و هم قطار، همه و همه را از دست داده‌ام. همه چیزم را نامردان نامردانه ربودند، زندگیم را. حال که جلای وطن کرده‌ام، می‌خواهم برای یک بار هم که شده، دردم را با کسی قسمت کنم. از همه دوستان دیگری هم که سرنوشت دردناکی چون من داشته‌اند می‌خواهم که بنویسند. بنویسند که بر آن‌ها چه گذشته. اگر هم از بیم جان یا آبرو نمی‌توانند اسمشان را بگویند، با اسم مستعار بنویسند. بنویسند تا تاریخ بداند که بر نسل ما چه گذشت، بر نسل غم. تا آیندگانی که در آزادی در ایران زندگی خواهند کرد بدانند که این آزادی به چه قیمتی به دست آمده، به بهای چه جانهای سوخته، چه امیدهای بر باد رفته، چه کمر‌های شکسته و زانوان خمیده.
کمر پدرم شکست وقتی فهمید. خرد شد. مادرم یک شبه انگار صد سال پیر شد. برادرم، برادرم که هنوز هم روی آنرا ندارم که به صورتش نگاه کنم، و او هم نگاهم نمی‌کند تا مرا بیش از این نیازارد. انگار مردیش را از او گرفتند وقتی فهمید. از مرد بودن خودش هم بیزار شد وقتی فهمید، که نامردهایی هستند که از مردی فقط نرینگی را دارند. ناموس و عنف و شرف و نجابت و عصمت و حیا برایشان بی‌معنیست. من معلم اول دبستان بودم، به غنچه‌های کشورم خواندن و نوشتن یاد می‌دادم، یاد می‌دادم «بابا آب داد»، «آن مرد می‌آید»، «آن مرد نان دارد». مرد برایم آن نان آور مهربان بود. او که منتظر بودم بیاید. حال برایم چهره‌اش عوض شده، خشماگین و در هم کشیده از هوس کور، بوی تعفن عرقش یک لحظه هم از خاطرم نمی‌رود. همیشه ترسم از این است که بیاید، نیمه شب‌ها با ترس آمدنش از خواب می‌پرم. با کوچک‌ترین صدایی همه وجودم به لرزه می‌افتد و قلبم به تپش می‌افتد، مبادا بیاید؟ هر لحظه آماده فرارم، شب‌ها را با چراغ روشن به روز می‌رسانم و روز‌ها را با اشک و آه به شب.
خانه‌مان در کارگر شمالی بود. با برادرم به سمت مسجد قبا رفته بودیم که دستگیرم کردند. زدند و بردند و داغان کردند، به قول حافظ‌‌ همان طور که ترکان خوان یغما را. بعضی‌ها دستشان شکست، بعضی‌ها پایشان، بعضی‌ها کمرشان. بعضی‌ها هم مثل من روحشان، خرد و خمیر شد. له شدم. انگار انسان بودنم از من گرفته شد. بهار بودم، مرده‌ام حالا، شقایق له شده‌ام.
از کسانی که این نامه را می‌خوانند می‌خواهم، که اگر کسی را می‌شناسند که مثل من قربانی تجاوز نامردان شده، با او مهربان‌تر باشند، همدرد باشند. بدبختی من و امثال من این است که در فرهنگ ما تجاوز فقط ضربه به یک فرد نیست، به کل خانواده یا حتی خاندان اوست. فردی که قربانی تجاوز شده دردش با گذشت زمان التیام نمی‌پذیرد، بلکه با هر نگاه پدرش داغش تازه می‌شود، با هر قطره اشک مادرش، قلبش از نو می‌شکند. فامیل و دوست و همسایه که هیچ. همه با آدم قطع رابطه می‌کنند. خانه‌مان را مجبور شدیم مفت بفروشیم و برویم به کرج. اما آنجا هم دوام نیاوردیم. مأموران که سریع آدرس خانه جدیدمان را پیدا کردند. زیر نظرمان داشتند. می‌آمدند سر کو چه‌مان می‌ایستادند، پدرم که رد می‌شد پوزخند می‌زدند. همه چیز را گذاشتیم و جلای وطن کردیم. پدر و مادرم سر پیری آواره کمپ پناهندگی شده‌اند. به جرأت می‌توانم بگویم که درد فرهنگی پس از تجاوز بار‌ها و بار‌ها بد‌تر و شدید‌تر از درد جسمی آن بود. خیلی‌ها وقتی که در مورد تجاوز می‌شنوند می‌خندند، قسم به هر چه که برایتان عزیز است، خنده دار نیست. رنج و عذاب یک خانواده ساده، بی‌آبرو شدن یک دختر یا پسر جوان، هتک حرمت از عشق خنده دار نیست. آن‌ها که تجاوز می‌کردند می‌خندیدند، سه نفر بودند. هر سه ریشو و کثیف، بد لهجه و بد دهن. به همه فامیلم فحش می‌دادند، با اینکه خودشان دیدند باکره‌ام به من تهمت فاحشگی زدند و مجبورم کردند زیرش را امضا کنم. دیگر خجالت نمی‌کشم که این را بگویم، برایم قبحش را از دست داده که هیچ به آن افتخار هم می‌کنم: گفتند جنده. گفتند جنده امضا کن. گفتم من معلمم. امضا نمی‌کنم. گفتند ما سه تا شاهد عادل داریم که دیده‌اند تو یک شب با سه نفر خوابیده‌ای. گفتم من هم بیش از سی تا شاهد دارم که معلمم، اگر حالا کارم به اینجا کشیده شده تقصیر شماست. پوزخند زدند که خب برایت بد نشد، از حالا به بعد درآمدت کلی بالا می‌رود. ناموس برایشان تا این حد بی‌معنا بود، نجابت تا این حد پوچ. ندیده بودند، نداشتند. همه زن‌ها برایشان جنده بودند، زن که هیچ، به مرد‌ها هم رحم نمی‌کردند. انسان نبودند، در اثر کمبود و عقده، به جانوارن منحرفی تبدیل شده بودند که جز به کثافت کشیدن همه زیبایی‌ها کاری بلد نبودند. می‌بینم مردم گاهی به خواهر و مادر این‌ها فحش می‌دهند، اینجانورانی که من دیدم به خواهر و مادر خودشان هم رحم نمی‌کنند، خدا به داد آن بیچارگان برسد که باید عمری را با این درنده خویان بدصفت سر کنند. دندانهای جلویم شکست، شانه‌ام از جا در رفت، زنانگی‌ام ویران شد. می‌دانم که دیگر هیچ‌گاه قادر نخواهم بود مردی را دوست بدارم، هیچ‌گاه نخواهم توانست با مردی صمیمی و نزدیک باشم و به او اعتماد کنم. می‌دانم که سرزمینم مردان غیور درد آشنا هم زیاد دارد، اما برای من دیگر مرد و نامرد یکی شده است. زندگیم دیگر به عنوان یک زن به پایان رسیده، انگار مرده متحرکی بیش نیستم. اما می‌نویسم، می‌نویسم تا زنده بودنم را پس بگیرم. می‌نویسم معلم بودم، جنده شدم، حالا هم نویسنده‌ام. می‌نویسم بهار بودم، با اینکه خزان شدم حالا زیباترم. جنده زیبایم، بی‌آبروی محله‌مان شدم، معلم بی‌کلاس شدم، مسخره خاص و عام شدم، محکوم به تنهایی شدم، آغشته به کثافت ظالم شدم، گیسو بریده و شکسته دست و خونین چهره مزدوران جمهوری اسلامی شدم، پس افتخار می‌کنم که جنده آزادیم. می‌دانم که من تنها نیستم، صدایشان را می‌شنیدم، در بند‌های مجاور، وقتی که مثل یک جسد بی‌جان و بی‌مصرف روی زمین افتاده بودم می‌شنیدم که نامردیشان را بار‌ها به نمایش گذاشتند. از همه هم دردانم می‌خواهم که بنویسند، دردشان را هر جوری که می‌توانند فریاد بزنند، چون این از‌‌ همان دردهاییست که به قول هدایت مثل خوره روح آدم را می‌خورد. بگذارید بیرون بیاید، بگذارید همه بدانند. بدانید که تنها نیستید، مثل من و شما بسیار است، ما همه در این درد شریکیم.
این زجر نامه طولانی‌تر از این هاست، اما برای حالا آن را با یک حرف به پایان می‌برم، روی صحبتم با شخص آقای خامنه ایست: تو که خودت را پدر همه ملت می‌دانی، من دختر ایران زمین بودم، پسران تو به من تجاوز کردند. تقاص عصمت من را چه کسی خواهد پرداخت؟
بهاره مقامی
۱۲ اردیبهشت ۱۳۸۹
 http://baharehmaghami.wordpress.com/

Rape in Iran's prisons: the cruellest torture

Without international focus, Iran will continue to use rape to torture political opponents, writes Kate Allen.

By Kate Allen

1:45PM GMT 01 Nov 2010

 

rape is not just a blow to one person; it is a blow to the whole family. A victim of rape is never healed with the passing of time. With every look given by a father, the wounds open again.” - Bahareh Maghami, a victim of rape in Iran April 2010 Echoing earlier reports by human rights groups, the British media has recently highlighted the case of a young woman from Iran, "Leyla", who was allegedly abducted, detained and raped by that country's security forces because her fiancée was involved in the demonstrations that followed Iran’s disputed presidential election last year.

It’s a terrible story and sadly not a unique one. Following the post-election demonstrations, the Iranian authorities cracked down with astonishing severity on anyone perceived to be involved in criticism of the status quo. Thousands of people were arrested: students, lawyers, journalists, trade unionists and human rights campaigners were all targeted. Hundreds of people were subsequently tried unfairly in mass "show trials", some of which led to executions. But as more people were released from detention, the details of abuse, including rape of both men and women, were repeated again and again.

The Iranian authorities acknowledged that some abuse took place in the Kahrizak detention centre – where former detainees emerged with stories of rape, torture and appalling conditions leading to at least three deaths – but that example aside, the Iranian government's reaction has been to dismiss and repress all other allegations of abuse.

Ebrahim Sharifi, a 24-year-old student from Tehran, was seized by plainclothes security officials in June 2009 and held incommunicado for a week before being released. He told Amnesty that he was bound, blindfolded and beaten prior to being raped. He also endured severe beatings and mock executions.

When he tried to file a judicial complaint, intelligence agents allegedly threatened him and his family. The case judge said: “Maybe you took money [to say this]… [and] if you go through with this, you will surely pay for it in Hell.” The investigating Judicial Committee announced that his allegations of rape were fabricated and politically motivated.

Two members of the government-supported Basij militia, now in the UK, have also told the British media that they witnessed systematic rape on men and boys in a park in the southern city of Shiraz. Other Basij members had forced young men and possibly boys into a series ofshipping containers in the park, where the rapes took place. The two complained, including to their superiors, which led to them having to leave Iran.

Women in detention have also frequently reported sexual insults and threats of rape being used against them. Zahra Kamali, a student arrested in July 2009, told Amnesty International that her interrogators taunted her with wanting to sleep with other men, and touched her breasts. She said that her then cellmate, a women’s rights activist held with her was treated the worst: "She told us that her interrogators had attached cables to her nipples and given her electric shocks. She was so ill she would sometimes faint in the cell.”

It is women who remain discriminated against more generally in Iranian law – a woman’s testimony in court is worth half that of a man’s, for example. Women’s rights campaigners continue to be harassed, intimidated and arrested. Amnesty is campaigning for Ronak Safazadeh, a women’s rights campaigner jailed in 2009 for five years on what appear to be trumped-up charges.

All acts of rape are grave abuses of human rights. But the abuse takes on an added significance when the rapist is a public official. The UN’s Special Rapporteur on torture states that rape constitutes torture when it is carried out by public officials or happens at their instigation. International and regional human rights bodies have ruled that rape by officials always amounts to torture, and cannot be considered to be simply a common criminal act.

The use of rape as a form of torture (or as a weapon of war) is certainly not unique to Iran. But that does not mean these reports can be ignored. Greater international scrutiny of Iran’s human rights has been rebuffed by the government: it has not allowed some eight UN human rights rapporteurs to visit the country and has used UN meetings to deny reports of human rights violations.

The human rights situation in Iran has become so dire that Amnesty International, Human Rights Watch and other organisations last week called on the UN Secretary General to appoint his own special envoy to investigate and report on the situation in the country, and to issue a more comprehensive report on human rights in Iran.

All this will be of little comfort to those like Leyla, Ebrahim and Zahra mentioned above. But the international community must ensure, for their sake and for those of countless other Iranians, that the focus on Iran is not restricted solely to its nuclear plans but also to the human rights of its people.

Kate Allen is the UK Director of Amnesty International

پشت پرده ی انهدام پرواز IR655 چه بود؟

 مروری بر حوادث گذشته و حقایق پشت پرده آن

پشت پرده ی انهدام پرواز IR655 چه بود؟

نوشته‌شده به دست پایدار خبر در آوریل 22, 2012

 

بالاخبر// پرواز مسافربری شماره ۶۵۵ شرکت هواپیمایی ایران‌ایر با شناسه «IR655» از بندر عباس به مقصد دبی در تاریخ ۱۲ تیر ۱۳۶۷ در حرکت بود که با شلیک موشک هدایت شونده از ناو یو‌اس‌اس وینسنس متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا بر فراز خلیج فارس سرنگون شد و تمامی ۲۹۰ مسافر آن که شامل ۴۶ مسافر غیر ایرانی و ۶۶ کودک بودند، جان باختند.

انتشار خبر مذکور در اواخر دهه ی اول تشکیل حکومت جمهوری اسلامی موج شدیدی از خشم عمومی نسبت به دولت آمریکا را برانگیخت و مدتها دستاویز سیاست مداران ایرانی برای درپیش گرفتن سیاست های ضد آمریکایی بود.

به گزارش بالاخبر، اما محمد نوریزاد در تازه ترین مصاحبه ی خود با سایت کلمه و با افشای زاویه ی دیگری از این ماجرا، از پشت پرده ی انهدام پرواز IR655 می گوید و جنایتی دیگر از سوی رهبران نظام جمهوری اسلامی را فاش می سازد.

بر اساس متنی که از این مصاحبه منتشر شده است نوریزاد با اشاره به فاجعه پرواز IR655 از پرواز همزمان جنگنده های ایرانی در پناه این هواپیمای مسافربری به منظور گریز از رادار ناوهای آمریکایی و ضربه زدن به آنها پرده بر می دارد و می گوید: «به محض شلیک آمریکایی ها و زدن هواپیمای مسافربری ما، داد و قال سرمی دهیم که ای دنیا این آمریکایی های نامرد را ببینید که به هواپیمای مسافربری هم رحم نمی کنند؟! اما دم برنمی آوریم که در سایه ی معکوس همان هواپیمای مسافربری جنگنده های خود را مخفی کرده بودیم تا از رادار ناو آمریکایی فرار کنند و به او ضربه بزنند.»

گفتنی است در جریان شلیک و انهدام IR655 نیروهای آمریکایی بلافاصله ادعا می کنند که یک هواپیمای جنگی اف-14 را مورد هدف خویش قرار داده اند، اما با گذشت زمان مشخص می شود که هواپیمای منهدم شده یک هواپیمای مسافربری متعلق به شرکت هواپیمایی ایران ایر بوده است.

در اسناد منتشر شده در خصوص این فاجعه آمده است که زمانی که موشک به سمت هواپیمای مذکور شلیک می گردد، اختلاف نظر بر سر تجاری و یا نظامی بودن هواپیمای هدف در میان کارکنان ناوهای جنگی آمریکایی وجود داشته است. اما بر اساس افشاگری نوریزاد مشخص می شود که بواقع در سایه ی معکوس هواپیمای مسافربری IR655 جنگندهای جمهوری اسلامی  نیز برای گریز از رادارها و ضربه زنی به ناوهای آمریکایی مشغول انجام عملیات بوده اند. این گزارش فاش می سازد که به واضح در این عملیات مقام های جمهوری اسلامی از جان شهروندان خویش برای پوشش مقاصد نظامی خود استقاده نموده اند.

این عملیات مرگبار که  جز کشته شدن 290 نفر سرنشینان این هواپیمای مسافر بری که حامل 254 سرنشین ایرانی بوده ، دست آورد دیگری به همراه نداشته است، از بی ارزش بودن جان شهروندان ایرانی نزد حکومت جمهوری اسلامی حکایت دارد.

آیا به راستی حکومتی که برای آزمایش برنامه ها و مقاصد خود حاضر به ریسک جان شهروندانش می شود، استحقاق حکمفرمایی بر سرزمین پهناوری چون ایران را دارد؟

افشاگری اخیر محمد نوریزاد با پرده برداری از یکی دیگر از جنایات جمهوری اسلامی، مکر خونین رهبران این نظام را برای استفاده از این حادثه به منظور ترویج سیاست های ضد آمریکایی در نظام جمهوری اسلامی را نشان می دهد.

منبع خبری : وبلاگ خبری بالاخبر

نفرین بر تو خمینی دجال و ضد ایران و ایرانی

بدون شرح

شرح در فرتور (فوتو = تصویر زیر )

من توهین می کنم
به مقدسات تو توهین می کنم
من به دینی که زن را از بیضه ی چپ مرد کمتر می داند توهین می کنم
من به دینی که دستور سر بریدن مخالفانش را می دهد توهین می کنم
من به دینی که مخالفان اسلام را نجس می داند توهین می کنم
من به دینی که اجازه غنیمت گرفتن زنان را می دهد توهین می کنم
من به دینی که چند همسری را رواج می دهد توهین می کنم
من به دینی که فرمان قطع انگشت و دست و پا را می دهد توهین می کنم
من به دینی که تهدید به شکنجه سوزانده شدن در آتش می کند توهین می کنم
من به دینی که دختر نه ساله را آماده سکس می داند توهین می کنم
من به دینی که فرمان جنگ با غیر مسلمانان را می دهد توهین می کنم
من به دینی که اعراب مهاجم با حمله به کشورم ، رواجش دادند، توهین می کنم
من به دینی که زن را کالا فرض می کند و او را ناقص العقل می داند توهین می کنم
من توهین را از ابراهیمی یاد گرفتم که تبر بر داشت و بت هایی را که برای مردم مقدس بودند شکست.

حامیان حکومت اسلامی

new post...

سنگین‌ترین تحریم‌ها علیه ایران در راه است

سنگین‌ترین تحریم‌ها علیه ایران در راه است

تحریمهایی که وضعیت معیشتی مردم مصیبت زده ایران را که اسیر حکومت ایدئولژیکی اسلامی شده اند را بینهایت بدتر خواهد کرد. سران حکومت اسلامی(=اشغالگران ایران) هیچ ضرری نمیکنند زیرا از حمایت چین و روسیه برخوردارند و جیبهایشان پر ازدلار است و بر سر سفره هایشان خاویار. 

مردم ایران چه کنند که سفره خالیشان را کسی نمیخرد ؟

با بی‌نتیجه ماندن نشست آلماتی، کنگره‌آمریکا درصدد تصویب طرحی است که سنگین‌ترین تحریم‌ها علیه ایران را رقم خواهد زد. طرح تازه صنعت نفت و گاز، شخصیت‌های سیاسی ومنافع اقتصادی ایران در کشورهای متحد آمریکا را شامل می‌شود.

خبرگزاری آسوشیتدپرس روز سه‌شنبه (۹ آوریل، ۲۰ فروردین) گزارش داد که عده‌ای از نمایندگان کنگره‌ی ایالات متحده آمریکا به دنبال طراحی "شدیدترین" و "سخت‌گیرانه‌ترین" تحریم‌هایی هستند که تا به حال علیه جمهوری اسلامی ایران به تصویب رسیده است.
این گزارش می‌گوید که بی‌نتیجه ماندن مذاکرات آلماتی میان ایران و کشورهای موسوم به ۵+۱ دلیل اتخاذ این تصمیم است. اگر این تحریم‌های تازه تصویب شود، ایران بخش چشم‌گیری از درآمدهای نفتی خود را از دست خواهد داد. از سال ۲۰۱۰ میلادی تاکنون این پنجمین‌بار است که کنگره‌ی آمریکا تحریم‌هایی را علیه اقتصاد و سیاستمداران ایرانی وضع می‌کند.

DW.DE

تهدید ایران به خروج از پیمان "ان پی تی"

به گفته علاءالدین بروجردی در صورت تشدید اقدامات غرب، دلیلی ندارد که ایران به عضویتش در پیمان منع گسترش تسلیحات اتمی ادامه دهد.

مصباحی مقدم: نرخ رشد اقتصادی صفر یا زیر صفر است

روز نخست مذاکرات آلماتی ۲ بی‌نتیجه پایان یافت

بحران اقتصادی در ایران به‌رغم درآمد بی‌سابقه دولت

اد رایس، نماینده جمهوری‌خواه کنگره که ریاست کمیته‌ی سیاست خارجی را عهده‌دار است به آسوشیتدپرس گفت:«نگرانیم که ایران مذاکرات بی نتیجه‌ را تنها به عنوان ابزاری برای این‌که وقت بیشتری به دست بیاورد، ادامه می‌دهد. همان تاکتیکی که کره شمالی نیز استفاده کرد.»
رایس در بیانیه‌ی رسمی کمیته سیاست خارجی کنگره نیز تاکید کرده که کنگره آمریکا به فشار علیه اقتصاد ایران برای توقف برنامه‌ی اتمی این کشور ادامه می‌دهد. در این بیانیه آمده است:« کمیته سیاست خارجی فشار و تحریم‌ها علیه ایران را افزایش خواهد داد تا رهبران این کشور را وادار به توقف برنامه اتمی کند.»
تحریم شخصیت‌های سیاسی و نهادهای اقتصادی
انتظار می‌رود طرح کنگره آمریکا در اواخر ماه آوریل جاری نهایی شود. گفته می‌شود مساله نقض حقوق زنان در ایران، زندانیان سیاسی و عدم وجود انتخابات آزاد در کشور نیز از جمله مواردی است که برای فشار بیشتر به ایران مطرح شده است.
بنا به گزارش اسوشیتدپرس طرح تازه کنگره آمریکا تاکید دارد که برای این‌که در ادامه مذاکرات احتمالی نام شرکت‌های ایرانی از لیست تحریم‌ها خارج شود، ایران باید گام‌های عملی در راه تامین حقوق بشر و به‌ویژه حقوق زندانیان سیاسی و زنان بردارد.
در طرح تازه شمار بیشتری از شرکت‌ها و شخصیت‌های ایرانی که با برنامه اتمی ایران یا نقض تحریم‌ها ارتباط دارند، مشمول تحریم خواهند شد. همچنین سفر برخی شخصیت‌های ایرانی که در نقض حقوق بشر سهیم‌اند ممنوع و دارائی‌های آن‌ها در آمریکا و کشورهای متحد آن توقیف خواهد شد.
طرح تازه تحریم‌های سنگینی را علیه منافع و نهادهای اقتصادی ایران در لبنان، نوار غزه، سودان، سوریه و کره شمالی نیز وضع خواهد کرد. این طرح دسترسی ایران به منابع مالی خود در این کشورها و انتقال آن به سایر کشورها را نیز با محدودیت‌های اساسی روبرو خواهد ساخت.
این طرح تحریم‌های بیشتر و جدی‌تری را علیه صنعت نفت و گاز ایران نیز تصویب و اجرایی خواهد کرد.
مارک دوبویتز، کارشناس ارشد تحریم  و معاون سازمان "دفاع از دموکراسی‌ها" به آسوشیتدپرس گفت که سیاستمداران آمریکایی به ادامه‌ی مذاکرات میان ایران و گروه ۵+۱ خوشبین نیستند و این طرح برآیند همین عدم خوشیبینی است. او اضافه کرد:«به نظر می‌رسد همه منتظر نتیجه آخرین دور مذاکرات در آلماتی بودند که عملا نتیجه‌ای به بار نیاورد. حالا کنگره به این نتیجه رسیده است که باید جدی‌تر به ایران فشار بیاورد تا مانع از دستیابی ایران به سلاح اتمی شود.»
تحریم‌های تازه در شرایطی مطرح می‌شود که علاالدین بروجردی، رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی نیز بعد از نشست آلماتی در گفت‌وگویی با شبکه "العالم" تایید کرد که خروج از ان پی تی به عنوان یک گزینه برای مقامات ایرانی مطرح است.

 منبع خبری: ِDW.DE

سفارش چاپ وتهیه هشت میلیون شناسنامه ایرانی از طرف جمهوری اسلامی ایران به پاکستان برای تقلب در انتخابات خرداد سال نود و دو

سفارش چاپ وتهیه هشت میلیون شناسنامه ایرانی از طرف جمهوری اسلامی ایران به پاکستان برای تقلب در انتخابات خرداد سال نود و دو .

پروین غفارخانی > بانویی که دو راه بیشتر نداشت و راه سوم یعنی سخت ترین راه را انتخاب کر

پروین غفارخانی ؛ بانویی که دو راه بیشتر نداشت و راه سوم یعنی سخت ترین راه را انتخاب کرد

بانو پروین غفارخانی معاون آموزش دانشگاه علوم پزشکی زرگنده (قلهک) در اردیبهشت ماه سال 1390 برای شکایت از یک مزاحم تلفنی به دادگاه در خیابان خارک مراجعه کرد که با پیشنهاد بی شرمانه قاضیدادگاه (قاضی خاکپور) مواجه شد که به او گفت در قبال با او بودن به این پرونده رسیدگی خواهد کرد .


خانم پروین غفارخانی در مقابل این بی شرمی ساکت نماند و قاضی خاکپور پرونده ای بر علیه خانم غفارخانی با اتهاماتی چون (توهین به رهبری”اختشاش در اماکن دولتی”اتهام به نظام مقدس…..) درست کرد و او را روانه زندان اوین کرد

بانو غفار خانی که از بیماری ام اس خفیف رنج میبرد از استرس زیاد در عرض یک هفته در زندان اوین فلج شد و نهایتا در هنگام آزادی با ویلچر وبا وثیقه 30 میلیونی موفق به خروج از زندان شد

او بعد از معالجه در 20 دی ماه 1390 دوباره به دادگاه مراجعه کرد و از قاضی خاکپور خواست تا از پرونده او صرف نظر کند که قاضی خاکپور دوباره پیشنهاد بیشرمانه خود را تکرار کرد

بانو غفارخانی دو راه بیشتر نداشت یا باید پیشنهاد قاضی خاکپور را قبول میکرد و یا به زندانی که در عرض یک هفته فلج شده بود بر میگشت و او سخترین راه را انتخاب کرد ” بنزین خرید و به دادگاه رفت به قاضی خاکپور گفت یا مشکلی که برایم ساختی را درست کن یا خودم را آتش خواهم زد ولی باز هم قاضی خاکپور قبول نکرد و گفت تنها راه رهایی پیشنهاد بی شرمانه اش است و بانو غفارخانی خود را اتش زد “

چهارده ماه است که او در این حال زندگی میکند 13 بار عمل جراحی شده که نزدیک به 18 میلیون هزینه برای خانواده داشته است و در بیهوشی های پیدرپی 50% از حافظه خود را از دست داده و از سخن گفتن محروم شده و هر دو دست او از کار افتاده است و بعد از این همه اتفاق هنوز هم وزارت اطلاعات سند وثیقه او را ازاد نمیکند تا این خانواده بتواند با فروش این ملک به درمان این بانو ادامه دهد


از اینجا به پیج فیس بوک در حمایت از خانم پروین غفارخانی بپیوندید

https://www.facebook.com/supportparvin